هنگامی‌که صحبت از داغ‌ترین مکان در منظومه‌ی شمسی به میان می‌آید بی‌درنگ ذهن ما متوجه‌ی خورشید می‌شود. گرچه این مسئله واقعیتی انکارناپذیر است اما این همه‌ی داستان نیست. زیرا منظومه‌ی شمسی ستاره‌ای دیگر در خود پنهان کرده است: شبه‌ِ ستاره‌ای کوچک و نارَس.

از دید اخترشناسان سیاره‌ی مشتری، ستاره‌ای نارَس است. این ابَرسیاره‌ با 90درصد هیدروژن و حدود 10 درصد هلیوم ترکیباتی مشابه ستارگان دارد. طبق محاسبات اگرغول منظومه‌ی شمسی حدود 80 بار پرجرم‌تر بود حداقل فشار لازم برای آغاز چرخه‌ی هم‌جوشی هسته‌ای در آن فراهم شده و عملاً به ستاره تبدیل می‌شد.

سیاره‌ی مشتری ستاره‌ای نارَس-امتیاز تصویر: ناسا

سیاره‌ی مشتری رکورددار بیشترین تغییرات دماییِ بین سطح و هسته در سیارات است. این سیاره در فاصله‌ 43 دقیقه‌ی نوری (813 میلیون کیلومتری) از خورشید قرار دارد. ابرهای بسیار سردی با دمای حدود 145- درجه‌ سانتی‌گراد آن را پوشانده‌اند و با سرعت وصف‌ناپذیری (حدود هر ده ساعت یک‌بار) به گرد آن می‌چرخند. اگر دمای ابرهایش را مدنظر بگیریم سیاره‌ی مشتری تنها 128 درجه تا صفر مطلق فاصله دارد اما جرم زیاد آن را نباید نادیده گرفت زیرا فشار ناشی از جرم زیاد وضعیت دماییِ کاملاً متفاوتی را برای هسته‌‌‌ی آن رقم زده است. به‌‌طوری‌که دمای هسته آن را تاحدود 35000 درجه‌ی سانتی‌گراد افزایش داده است. این دما بسیار بالاتر از دمای عادی هسته‌ی یک سیاره است زیرا دمای سطح مرئیِ (نورکره) خورشید درحدود 5700 درجه‌ی سانتی گراد یعنی حدود یک‌ششم آن است. این مسئله به خوبی چراییِ برونداد گرمای اضافی مشتری را روشن می‌کند زیرا این سیاره دوبرابر مقدار گرمایی که از خورشید دریافت می‌کند را به بیرون تابش می‌کند.

منبع: کانوت